De marathon langs de media - Blindsight in de VS.

Gelukkig konden we de tour langs Amerikaanse bioscopen en mediarompslomp combineren met fondsenwerving. De producent Sibylle Robson, maar ook Ed Weihenmayer, de vader van Erik Weihenmayers, hebben ons naar beste vermogen geholpen om interessante geldschieters te zoeken. Een uitgever van kinderboeken sprong na een Blindsight-voorstelling op de bühne en verklaarde spontaan het blindeninstituut in Tibet een jaar financieel te ondersteunen. Een Amerikaans bedrijf organiseerde onder haar medewerkers een fondsenwervingscampagne. De door de medewerkers verzamelde donaties werden vervolgens door het bedrijf verdubbeld.

 

Sibylle organiseerde veilingen, waar virtuele Yaks en gebedskralen geveild werden. Ook zorgde ze ervoor dat in de pers herhaaldelijk Braille zonder Grenzen werd genoemd.

 

We dachten dat na de persberichten in Duitsland er geen stijgende lijn meer mogelijk was. Maar gelukkig bleek dat niet het geval. Bijna een maand reisde Paul en ik van stad tot stad van interview tot interview. Interessant is dat je verschillende journalisten van verschillende niveaus te spreken kreeg. Verassend!

 

In Duitsland bleek iedereen gemiddeld goed geïnformeerd zijn, daar en tegen waren er in de VS grote verschillen in kwaliteit en kennis bij de pers.

Zo vroeg een presentator op de valreep, kort voor de uitzending, of Tibet bij Thailand hoorde. Weer anderen presenteerden Blindsight als een film over de beklimming van Mount Everest met zes blinde kinderen. Het was een voortdurende diplomatieke uitdaging om misverstanden tijdens de live-presentaties glad te strijken zonder diegene gezichtsverlies te laten lijden.

 

Maar er waren ook presentatoren, die voorbeeldig voorbereid en geïnformeerd waren. Voor het eerst werd gevraagd naar de mogelijk negatieve invloed van de media op de beklimming. We verklaarden dat de aanwezigheid van het filmteam ons inderdaad op zijn zachts gezegd hoofdpijn had bezorgd, en tegelijkertijd van mening waren dat de verwachtingen van de filmmakers misschien wel de prestatiedruk om te slagen van onze bergklimcollega’s verhoogd hadden. Toch vertelden we ook hoe groot het inlevingsvermogen van de cameramensen en producenten was in deze situatie. Vrij snel maakten zij ons duidelijk dat het niet primair om een tot succes gekroond bergverhaal ging, maar ook om zes blinde Tibetaanse tieners en hun huiveringwekkende, maar ook bemoedigende verhalen over het leven, als een zeer belangrijk leidmotief in de film. En het ging ook niet in de laatste plaats over de vraag: Wat is het zichtveld van de blinde? En wat is de blinde vlek van diegene die wel kan zien?

 

 

In de ochtend, de 14e Maart, de dag van de opstand, werd ik om half zes door CNN, een van de grootste Amerikaanse tv kanalen, uit bed getrommeld. Een vrouwelijke stem vroeg me of ik al iets van onrust in Tibet gemerkt had. Zonder dat ik tijd had om me voor te bereiden, stelden ze me de vragen. Ze wilde mijn mening over de huidige situatie en zou me een een auto sturen zodat ik naar de studio kon komen. Ik vertelde haar dat ik geen politieke mening over Tibet gaf, maar de vrouw reageerde niet op mij en ging vrolijk verder. “Ik hoefde alleen maar iets over de situatie van de kinderen te zeggen en bevestigen dat ik vanuit het oogpunt van de kinderen geen politiek commentaar wenste te geven”. “Zij kon hierbij dan beeldmateriaal laten zien en de werkelijke beelden, zouden genoeg zeggen”. Ik wilde alleen maar proberen om haar uit te leggen dat de mededeling geen politieke uitspraak te willen doen op zich al een politiek statement was.

Terwijl ik dit haar duidelijk probeerde te maken, onderbrak ze me met de mededeling nu gelijk een auto te sturen. De vrouw wilde maar niet begrijpen dat we onder geen beding opmerkingen over het onderwerp Tibet wilden maken, dus hen ik uiteindelijk maar de verbindingen verbroken.

 

Ook bij het Duitse projectbureau kwam de hele dag door interview-verzoeken van televisie- en radiostations uit de hele wereld binnen. Om aan de druk van de hype te ontsnappen, maar ook uit bezorgdheid voor studenten en docenten in Tibet, hebben we besloten de rest van de Blindsight tour te beëindigen en met Sybil’s hulp maakte we de weg terug naar Tibet.

 

Om meer over de situatie in Lhasa te weten te komen voerden we gesprekken met internationale getuigen. Een kinderarts die tijdens de rellen in Lhasa voor een organisatie had gewerkt, vertelde dat hij in een hotel niet ver van de stad was toen het allemaal begon. Hij beschreef hoe agressieve mensen, jonger en ouder zich door de straten verplaatsten met ijzeren staven en alles kort en klein sloegen. Dan was er de aanslag op de moskee en een aanvalspoging op zijn hotel. Alle mensen hadden zich verschanst in hun hotelkamers, de badkuip voor de zekerheid gevuld met water en ijzeren staven om zich te verdedigen gepakt. De hele stad was bedekt met een dikke laag rook. Winkels lagen leeg alsof er nog nooit iemand was geweest. Onze medewerkers herinnerde dat alles op vrijdag 14e maart om twaalf uur precies begonnen was. Zij hadden waarschijnlijk niet eens wat van de straatgevechten gemerkt, als niet plotseling van alle kanten, zoals vrienden, familie en overheidsfunctionarissen telefoontjes gekomen waren. Men zei: “Je moet in de blindenschool blijven en niet de straat op gaan”.

Maar niemand wist precies wat er gaande was. Je hoorde schreeuwen en sirenes, maar alleen op afstand.

 

Gelukkig waren alle jongere leerlingen in de school en de oudere kinderen in de massagekliniek. Je moet er niet aan denken wat er zou gebeuren als een van de blinden in de brand terecht was gekomen. Daarna kwam er een telefoontje vanuit de massage-kliniek. De massagebegeleiders en studenten werden gevangen genomen. Nu was het hek van de dam. "Het was echt beangstigend!" vertelde Yudon, "We wilden de school in, maar buiten was het oorlog”. Nyichung de kokkin van de kliniek was hoog zwanger en zou een dezer dagen moeten bevallen van haar kind. Maar gelukkig was er een mogelijkheid om bij het ziekenhuis te komen. Zij hoorden gehuil direct onder hen, op de Beijing Dong Lu. Toen ze het raam open wilde maken, riepen ze dat het raam dicht moest blijven want er werd geschoten. "en dan was er veel rook!”. Een paar blokken verder waren Chinese winkels in vlammen opgegaan. “We waren bang dat de vlammen op de massage kliniek zouden overslaan”.

 

Nu, vier maanden later is de rust wedergekeerd. Het is alleen zo dat de toeristen wegblijven. Veel hotels en restaurants hebben hellaas moeten sluiten. We hopen dat er voor alle partijen een goede oplossing komt voor hun problemen.

 

De kinderen op de opleiding van de boerderij hebben hun nieuwe favoriete plek ontdekt: Mike’s compost fabriek. En inderdaad is het echt gezellig in de magazijnen vol welriekende aarde. Fascinerend grijpen ze in de zachte hopen aarde en zijn verbaasd over de warmte. Sterker nog, het werkende compost is zo heet dat het bijna je vingers brandt. Mike zit vaak met kinderen en jongeren aan een kleine tafel, drinkt thee en legt hen het wonder van compostering uit. Sinds de compostfabriek in de opleidingsboerderij een belangrijke rol speelt, gaan de kinderen, stagiaires en medewerkers veel zuiniger met organisch afval om. Alles wordt nu gesorteerd, klein gemaakt en omgekeerd tot het uiteindelijk zwarte welriekende compostaarde wordt. Een langdurige droom kwam in vervulling met de realisatie van een biobakkerij, waar blinde leerlingen kunnen leren hoe je gezond en lekker brood kunt bereiden. De Biobakkerij werd uitgebreid met een café, waarin de blinde leerlingen het koken en een stukje management werd geleerd. Paul ontwierp voor deze "droom" het karakteristiek "droomhuis", een middels zonne-energie verwarmd hoefijzervormig gebouw dichtbij de boerderij.

De meest belovende sollicitaties werden aan het Oostenrijkse selectie comite voorgelegd en door middel van twee intensieve gesprekken werd een eerste groep van deelnemers is geselecteerd voor de IISE.

 

Het gaat om 29 gemotiveerde deelnemers uit 18 landen, die met voorbereiding van het IISE-project, in eigen land of land van hun keuze een sociaal project willen opbouwen.