Dit laatste half jaar is weer met grote
snelheid aan ons voorbij gevlogen. De ene na de andere gebeurtenis
volgde. Er waren veel verontrustende maar ook opbeurende dingen die
wijzen op de toekomst. Dit is een chronologisch verslag die zijn
aanvang in Duitsland had.
Januari
Met persoonlijke
"bodyguard" door Duitsland
De Blindsight-bioscoop tour"Ik ben Markus, gids, chauffeur,
reisgenoot, dus manusje van alles”.
Met Markus begon onze 14-daagse
23-steden-tour door Duitsland en Zwitserland. Het was een intense
promotionele tour voor de documentaire Blindsight, en dankzij de humor
en de sereniteit van onze metgezel, bleef ons, ondanks het volle
schema, een hartaanval bespaard. Een beetje onwennig was het wel om met
een "bodyguard" te reizen. Maar gealarmeerd door cryptische
e-mails aan ons adres tijdens de rit geeft je te denken, e-mails zonder
een naam en met absurde oproepen bijvoorbeeld. Uiteindelijk, waren we
zeer dankbaar voor zijn aanwezigheid. Hij zorgde er voor dat we na de
optredens de bioscoop zonder problemen konden verlaten en hield onze
rug vrij met het handtekeningen uitdelen. Zo gebeurde het ook dat hij
een bekend politicus, die vanuit een onverwachte hoek afscheid van ons
wilde nemen bijna in de ribben stootte en verder een oude schoolvriend
die ons na een lezing wat te direct benaderde, niet bepaald zachthandig
afhield.
Ondanks goed bezochte première en
overwegende positieve recensies op radio, televisie en gedrukte media
bleef het verwachte succes van de film "BLINDSIGHT", helaas uit. Nu
hopen we op een succesvolle
verkoop van de Blindsight DVD.
Februari
Als Tashi Mickey
Mouse ontmoet en Jaws uit het water springt.
Met vijf blinde Tibetanen in Amerika. "Phoe! Wat is dat? Een enorme rat!" Dat
was de eerste reactie op een een meter veertig grote muis in een
boogie-woogie beat, voor onze blinde tieners danste. Het was
een hele klus om de vijf Tibetanen ervan te overtuigen dat dit een man
was in een Mickey Mouse-kostuum.
Tashi, Kyila, Dachung, Bungzo en Gyendsen
waren door Sybil Robson, de Blindsight producent uitgenodigd voor een
30 dagen-durende VS-promotietour. Tendsin, het zesde teamlid van het
Blindsight-team had helaas niet genoeg tijd meer gehad om zijn paspoort
te
regelen en moest het achteraf doen met de verhalen van de terugkerende
teamleden.
Een van de meest indrukwekkende
gebeurtenissen was het schaatsen in Central Park, verder hanggliding,
fast-food-restaurants en natuurlijk achtbanen. Op een persconferentie
riep Bungzo, op de
vraag wat op haar in de VS de meeste indruk had gemaakt zonder twijfel:
"Space Mountain!" Het is een halsbrekende achtbaan, waarin we ten
minste zes rondjes maakten voordat Paula Davie, onze tourbegeleidster
met zwakke kniëen, protest aantekende en het voor gezien hield.
Verwonderd waren de vijf over Paula’s geschreeuw bij een bezoek aan de
Universal Film Studio's toen ze vertelde dat zojuist Jaws uit het
water gesprongen was. Onze blinde tieners waren de enigen die geen
"schrik reactie toonden".
Jaws kennen onze Tibetaanse blinden alleen
als een naam van een speech synthesizer software.
In een bericht van de reis vatte Kyila als
volgt samen: "Ik heb altijd gedacht dat blinde mensen in Tibet het
bijzonder moeilijk hebben. Maar er is ook discriminatie tegen blinden
in Amerika. Wij
dachten dat in de VS elke blinde op Erik leek, maar nu heb ik het
gevoel dat wij soms zelfbewuster omgaan met blindheid als Amerikaanse
blinden”. Het belangrijkste wat ze naar onze mening op deze tour
geleerd hebben is dat ze op het gebied van mobiliteit en computerkennis
zeker niet onderdoen voor Amerikaanse blinden.
Ook was er een bijeenkomst met Amerikaanse
blinde tieners over vrijetijdsbesteding. Een op de twee Amerikanen zei
dat hij/zij
in zijn/haar vrije tijd radio luisterde. Een ander speelde graag
computerspelletjes voor blinden. "Gaan jullie ook wel eens uit?"
vroegen we een Amerikaanse blinde: ”Ja, als ze nog een speciaal
gereserveerde "rit
service" voor gehandicapten over hadden, dan gingen ze ook naar
speciale
bijeenkomsten voor blinden”.
Dezelfde vraag werd uiteindelijk ook aan
onze Onze Tibetaanse tieners gesteld. Zij vertelden dat ze graag muziek
maken en
zingen. Als de gelegenheid zich voordoet gaan we er met vrienden op uit
om te raften of paardrijden op de trainingsboerderij.
Paardrijden is voor de meeste blinde
kinderen de favoriete sport. Sommigen springen zo op een ongezadeld
paard en galopperen door de weilanden die bij de
boerderij horen. Vaak blijft bij deze wilde escapades een hoed of zelfs
een kind in een boom hangen!
De Amerikaanse vrijetijdsleraar, zelf
blind, zei daarop wat onzeker: "paardrijden! Natuurlijk, maar we moeten
ervoor zorgen dat het paard rustig is en begeleid wordt iemand die kan
zien. Dan is ook paardrijden een mogelijkheid!" (Als of het paard blind
zou zijn!)
 |
 |
Links\:schaatsen in
Central Park, New York
|
Dachung
op schaatsen in Central Park ( (Foto
Rick Guidotti)) |
Maart
De media marathon
- BLINDSIGHT in de VS.
Gelukkig konden we de tour langs
Amerikaanse bioscopen en mediarompslomp combineren met enige
fondsenwervings aktiviteiten.
De producent Sybil Robson, maar ook Ed Weihenmayer, de vader van Erik
Weihenmayer, hebben ons naar beste vermogen geholpen om interessante
geldschieters te zoeken. Een uitgever van kinderboeken sprong na een
Blindsight-voorstelling op het podium en verklaarde spontaan een
donatie aan het
blindeninstituut in Tibet te willen geven. Een
Amerikaans bedrijf organiseerde onder haar medewerkers een
fondsenwervingscampagne. De door de medewerkers verzamelde donaties
werden vervolgens door het bedrijf verdubbeld.
We dachten dat na de Duitse BLINDSIGHT
toer er geen stijgende lijn meer mogelijk was. Maar dat bleek niet het
geval. Bijna een maand reisde
Paul en ik door de USA van
stad tot stad
van interview tot interview. Interessant is dat je verschillende
journalisten van verschillende niveaus te spreken kreeg.
Soms erg verassend! In Duitsland bleek iedereen gemiddeld goed
geïnformeerd te zijn, daarentegen waren er in de VS grote
verschillen in kwaliteit / kennis bij de pers. Zo vroeg een presentator
net voor voor de uitzending, of "THAI-BET" een deel is van
"Thai-land"?!!.
Weer anderen
presenteerden BLINDSIGHT als een film over de beklimming van Mount
Everest met zes blinde kinderen. Het was een voortdurende diplomatieke
uitdaging om misverstanden tijdens live-interviews glad te
strijken zonder de talkshowhost gezichtsverlies te laten lijden. Maar er waren ook presentatoren, die
voorbeeldig voorbereid en geïnformeerd waren. Voor het eerst werd
gevraagd naar de mogelijk negatieve invloed van de media op de
beklimming. We verklaarden dat de aanwezigheid van het filmteam ons
inderdaad op zijn zachts gezegd hoofdpijn had bezorgd, en
tegelijkertijd waren we van mening dat de verwachtingen van de
filmmakers
misschien wel de prestatiedruk om te slagen van onze professionele
bergbeklimmers enigzins verhoogd hadden. Toch vertelden we ook hoe
groot het inlevingsvermogen
van de cameramensen en producenten was in deze situatie. Vrij snel
maakten zij ons duidelijk dat het niet primair om een tot succes
gekroond bergverhaal ging, maar ook om zes blinde Tibetaanse tieners en
hun huiveringwekkende, maar ook bemoedigende verhalen over het leven,
als een zeer belangrijk leidmotief in de film. En het ging ook niet in
de laatste plaats over de vraag: Wat is het zichtveld van de blinde? En
wat is de blinde vlek van diegene die wel kan zien?
April
Tibet chaos dagen. De onrust in Lhasa.
In de ochtend van de 14e Maart, de dag van
de
opstand, werd ik om half zes door CNN, een van de grootste Amerikaanse
tv kanalen, uit bed getrommeld. Een vrouwelijke stem vroeg me of ik al
iets van onrust in Tibet gemerkt had. Zonder dat ik tijd had om me voor
te bereiden, stelden ze me verschillende vragen. Ze wilde mijn mening
over de
huidige situatie en zou me een een auto sturen om me naar de studio
te brengen. Ik vertelde haar dat ik geen politieke mening over Tibet
wilde geven, maar de vrouw reageerde niet op mij en ging vrolijk
verder. “Ik
hoefde alleen maar iets over de situatie van de kinderen te zeggen en
bevestigen dat ik vanuit het oogpunt van de kinderen geen politiek
commentaar wenste te geven”. “Zij kon hierbij dan beeldmateriaal laten
zien en de werkelijke beelden, zouden genoeg zeggen”. Ik wilde alleen
maar proberen om haar uit te leggen dat de mededeling geen politieke
uitspraak te willen doen op zich al een politiek statement was.
Terwijl ik dit haar duidelijk probeerde te
maken, onderbrak ze me met de mededeling nu gelijk een auto te sturen.
De vrouw wilde maar niet begrijpen dat we onder geen beding opmerkingen
over het onderwerp Tibet wilden maken, dus heb ik uiteindelijk maar de
verbinding verbroken.
Ook bij het Duitse projectbureau kwamen de
hele dag interview-verzoeken van televisie- en radiostations uit
de hele wereld binnen. Om aan de druk van de hype te ontsnappen, maar
ook uit bezorgdheid voor studenten en docenten in Tibet, hebben we
besloten de rest van de USA -Blindsight tour te beëindigen en met
Sybil’s hulp maakte we de weg terug naar Tibet.
Om meer over de situatie in Lhasa te weten
te komen voerden we gesprekken met internationale getuigen. Een
kinderarts die tijdens de rellen in Lhasa voor een organisatie had
gewerkt, vertelde dat hij in een hotel nabij het centrum van de stad
was toen
het allemaal begon. Hij beschreef hoe agressieve mensen, jong en
oud zich door de straten verplaatsten met ijzeren staven en alles
kort en klein sloegen. Dan was er de aanslag op de moskee en een
aanvalspoging op zijn hotel. Alle mensen hadden zich in hun
hotelkamers verschanst, de badkuip voor de zekerheid gevuld met water
en ijzeren
staven om zich te verdedigen gepakt. De hele stad was bedekt met een
dikke laag rook. Winkels lagen leeg alsof er nog nooit iemand was
geweest. Onze medewerkers herinnerde dat alles op vrijdag 14e maart om
twaalf uur precies begonnen was. Zij hadden waarschijnlijk niet eens
wat van de straatgevechten gemerkt, als niet plotseling van alle
kanten, zoals vrienden, familie en overheidsfunctionarissen
telefoontjes gekomen waren. Men zei: “Je moet in de blindenschool
blijven en niet de straat op gaan”
Maar niemand wist precies wat er gaande
was. Je hoorde schreeuwen en sirenes, maar alleen op afstand.
Gelukkig waren alle jongere leerlingen in
de school en de oudere studenten in de massagekliniek. Je moet er niet
aan denken wat er zou gebeuren als een van de blinden in de brandhaard
van de rellen
terecht was gekomen. Daarna kwam er een telefoontje vanuit de
massage-kliniek. De massagebegeleiders en studenten konden de kliniek
niet verlaten. Nu was het hek van de dam. "Het was echt beangstigend!"
vertelde Yudon, "We wilden naar de school, maar buiten was het
oorlog”. Ze hoorden gehuil direct
onder hen, op de Beijing Dong Lu. Toen ze het raam open wilde maken,
riepen ze dat het raam dicht moest blijven want er werd geschoten. "en
dan was er veel rook!”. Een paar blokken verder waren Chinese winkels
in vlammen opgegaan. “We waren bang dat de vlammen op de massage
kliniek zouden overslaan”.
Nu, vier maanden later is de rust
wedergekeerd. Het is alleen zo dat de toeristen wegblijven. Veel hotels
en restaurants hebben helaas moeten sluiten. We hopen dat er voor alle
partijen een goede oplossing komt voor hun problemen.
Mei
Compost geur en
Biobak ton - Ontwikkelingen op de boerderij.
|
De kinderen op de
opleiding van de
boerderij hebben hun nieuwe favoriete plek ontdekt: Mike’s compost
fabriek. En inderdaad is het echt gezellig in de magazijnen vol
welriekende aarde. Fascinerend grijpen ze in de zachte hopen aarde en
zijn verbaasd over de warmte. Sterker nog, het werkende compost is zo
heet dat het bijna je vingers brandt.
Mike zit vaak met
kinderen en
jongeren aan een kleine tafel, drinkt thee en legt hen het wonder van
compostering uit. Sinds de compostfabriek in de opleidingsboerderij een
belangrijke rol speelt, gaan de kinderen, stagiaires en medewerkers
veel zuiniger met organisch afval om. Alles wordt nu gesorteerd, klein
gemaakt en omgekeerd tot het uiteindelijk zwarte welriekende
compostaarde wordt.
Een langdurige droom
kwam in
vervulling met de realisatie van een biobakkerij, waar blinde
leerlingen kunnen leren hoe je gezond en lekker brood kunt bereiden. Op
dit moment wordt de laatste hand gelegd aan de constructie
activiteiten. De
Biobakkerij word uitgebreid met een café, waarin de blinde
leerlingen het koken en een stukje management word geleerd.
Paul ontwierp voor
deze "droom" het
karakteristiek "droomhuis", een middels zonne-energie verwarmd
hoefijzervormig gebouw direct naast het kleine meertje op het
boerderijgrondstuk.
|
SelectieprocesOm voor de IISE geselecteerd te kunnen
worden moeten de kandidaten een hoge mate van motivatie en inzet mee
brengen, en moeten zij een duidelijke visie hebben, over de manier
waarop zij zich in hun omgeving maatschappelijk in willen zetten.
Daarnaast moeten zij mobiel zijn en een goede Engelse taalkennis hebben.
De prangende vraag was, hoe komen wij er
achter dat een kandidaat niet alleen mooi kan praten, maar ook de
kracht en de intelligentie heeft en gemotiveerd is om een sociaal
project te realiseren? Om dat te weten te komen hebben we assistentie
nodig van iemand met
ervaring op het gebied van telefonische interviews. Zo viel ons oog op
de psycholoog Thomas
Hill, een vriend die we al geruime tijd kennen. Hij en zijn vrouw
Constanze verklaarde gaarne bereid te zijn om de kandidaten beter te
leren kennen. Constanze en Thomas Hill zijn allebei blind, beide
psycholoog, en hebben
veel ervaring met het persoonlijke interviews. Constanze is in
Oostenrijk een succesvol presentator van een radio-talkshow, waar ze
veel mensen raad geeft.
|
|
|
Mohamed
Salia uit Sierra Leone
|
Robert
Sabwami uit Kenya
|
Kyila uit
Tibet, PR
China
|
De meest belovende sollicitaties werden
aan het Oostenrijkse selectie comitee voorgelegd en door middel van
twee
intensieve gesprekken werd een eerste groep van deelnemers is
geselecteerd voor de IISE.
Het gaat om 29 gemotiveerde deelnemers uit
18 landen, die met voorbereiding van het IISE-project, in eigen land of
land van hun keuze een sociaal project willen opbouwen.
Hoofdstuk 5: De horizon is de limiet-- Voorbereidingen treffen voor de
realisatie van de eigen ideeën en voorstellingen.
-- De voltooiing van de werkzaamheden
VooruitzichtIn november van dit jaar, wordt het werk
van vijf Duitse vrouwen met een prijs van de “Bild Der Frau” geeerd.
Ieder project wordt met 10.000 Euro beloond. Het project van de
vrouw die in een online verkiezing de meeste stemmen krijgt, wordt nog
eens met 30.000 Euro extra beloond! We zouden erg blij als u voor het
Braille
Without Borders project wilt kiezen.
Ook niet-lezers of lezers van het
tijdschrift kunnen hun stem uit brengen op de volgende website:
http://www.bildderfrau.de/ueber-bild-der-frau/goldene-bild-der-frau/abstimmung.htmlSelecteer "Sabriye Tenberken" en klik dan
op de
grijze button "Abschicken".
Bedankt voor uw stem!
Woord van
dank Onze administratieve manager, Tigi Philip,
heeft na twee jaar vruchtbare samenwerking helaas het project moeten
verlaten. We willen haar, mede uit naam van de toekomstige deelnemers,
bedanken voor de fantastische inzet en veel geluk wensen voor de
toekomst.
Beste
BWB vrienden,
Wij willen graag van deze gelegenheid gebruik maken om, in de naam van
de
blinde kinderen uit Tibet en de toekomstige deelnemers van het
IISE-project, iedereen te bedanken voor de steun, vriendschap en
adviezen.
Met vele lieve groeten,
Sabriye en Paul
Oprichters
Braille Without Borders
