Lieve vrienden, sponsors en donateurs,

Het was 19 september 2007. Onze koffers voor Duitsland stonden al gepakt – alleen onze paspoorten met de terugreisvisa en de al lang beloofde verlenging van ons contract ontbraken nog. Omdat we wisten dat we zonder geldig contract geen nieuw terugreisvisum zouden krijgen,  waren we wat ongerust.  En er was nog iets waar we ons zorgen om maakten: in de afgelopen maanden hadden sommige in Tibet gevestigde hulporganisaties op nogal korte termijn China de rug toegekeerd. De vraag was of dat alleen aan de succesvolle afronding van hun projecten lag of aan het niet verlengen van hun contracten met de lokale partnerorganisatie? Wat zou er gebeuren als ook wij geen contractverlenging kregen? Uiteraard moet het Blindencentrum ooit helemaal op eigen benen staan. Maar waren de medewerkers nu al in staat om het werk zelfstandig voort te zetten? Juist deze gedachten hielden ons op de ochtend van 19 september bezig en we besloten in actie te komen. Samen met Wangchen Geleg, de vertegenwoordiger van onze partnerorganisatie Tibet Disabled Person’s Federation, nodigden we ook meneer Ma van het Ministerie van Buitenlandse Zaken van de Autonome Regio Tibet uit. In dit gesprek vertelde hij ons hoe fijn hij het vond om zowel het project in Lhasa als in Shigatse te bezoeken. ‘Het liefst praat ik met de blinde kinderen. Ze zijn zo vrijmoedig en staan zo open voor wat er in de wereld gebeurt. En ik ben verbaasd over hoe goed alles loopt, ook als de organisatoren er niet zijn.’ Deze opmerking was natuurlijk allereerst een groot compliment! Maar betekende dat ook niet dat we nu als overbodig werden gezien? Nauwelijks durfden we de vraag naar de verlenging van ons contract te stellen. Toen we het uiteindelijk toch deden, kregen we een voor ons verrassend antwoord: ‘Natuurlijk krijgen jullie een contractverlenging, ik zal het vandaag nog in orde laten maken!’

Leerlingen van de ‘Muizenklas’ in Lhasa

Niet alles loopt in ons leven zo gesmeerd als op die dag! Binnen een paar uur had men een contract voor vijf jaar zo ver voorbereid dat het kon worden ondertekend, en dat werd met rode wijn van het merk ‘Grote Muur’ beklonken. De leerlingen en medewerkers organiseerden spontaan een feestmaal. Kyila, een 22-jarige medewerkster en voormalig leerlinge van de tweede generatie, legde haar blijdschap aldus uit: ‘Het is heus niet zo dat we zonder jullie het project niet draaiende zouden kunnen houden! Ja, in het begin hadden we af en toe het gevoel dat er te veel van ons werd gevraagd, maar ondertussen zijn we wel tegen deze taak opgewassen. Het maakt ons niet meer uit om als vertegenwoordigers van Braille Without Borders bij belangrijke vergaderingen te zitten, delegaties van hooggeplaatse lieden in het project rond te leiden en televisie- of kranteninterviews te geven. We zijn ook best een beetje trots dat jullie dat aan ons toevertrouwen! Maar het is een geruststelling om te weten dat jullie zo nu en dan langskomen!’

Lhasa

- Muziekleerlingen

Een bekende Chinese bergbeklimmer, meneer Wangshi, was erg enthousiast geraakt door de wens van Gyurmi om piano en zang te willen studeren. Daarom regelde hij dat niet alleen de 13-jarige Gyurmi maar ook de bijzonder begaafde Tashi-Kelsang een muzikale basisopleiding aan de Lhasa-universiteit zouden krijgen. Na afloop van deze opleiding zullen ze allebei in staat zijn om naar vervolgopleidingen in China te gaan.

- Gyendsen trekt door Azië ‘Ben je zenuwachtig?’ vroeg ik Gyendsen toen Nyima en ik op het vliegveld van Lhasa afscheid van hem namen. ‘Nee!! Waarom zou ik?!’ Ik denk dat ik ontzettend nerveus zou zijn geweest als ik als blinde 19-jarige voor het eerst naar een vreemd land zou vertrekken en dan ook nog voor de eerste keer met een vliegtuig! Maar deze jongen pakt alles met plezier aan en blijft er stoïcijns onder. Gyendsen, leerling van de eerste generatie, werd uit een aanzienlijk aantal wereldwijd geïnteresseerden uitgekozen voor het IKEDA ICT STIPENDIUM 2007. De acht internationaal uitgekozen blinde en slechtziende studenten kregen eerst een paar weken in Maleisië computerlessen, en reisden onmiddellijk daarna samen naar Japan, waar Gyendsen ook aan een filmvoorstelling van de documentaire Blindsight meewerkte. Uit Japan ontvingen we een verslag van deze avond: Gyendsen was na de filmvoorstelling door Japanse schoonheden bestookt met vragen over de film en over zijn leven. Hij had zich er als een man van de wereld doorheengeslagen. Gyendsen is als negenjarige door een ooginfectie blind geworden. Zijn ouders konden dit noodlot voor hun zoon niet accepteren. Tegen het advies van de onderwijzer namen ze hem van school en probeerden hem ook van andere activiteiten in het dorp weg te houden. ‘Hij was onze grootste hoop!’ zegt de moeder tijdens een interview in de film, ‘maar nu is hij niets meer waard.’ De jongen is nu, tien jaar later, de enige in zijn regio die ooit in het buitenland is geweest en met de computer in het internet surft. Tegenwoordig leidt hij in ons centrum in Lhasa de brailleboekdrukkerij en geeft computerles.

Gyendsen bij de computerles

- Massageleerlingen

De Chinese gehandicaptenorganisatie Chinese Disabled Person’s Organisation heeft vijf leerlingen en een leraar uitgenodigd voor een uitgebreide, vijf maanden durende cursus medische massage in Peking. Na hun terugkeer vertelden ze enthousiast:
- Lobsang (18 jaar): ‘We hebben veel geleerd en te gekke vriendschappen gesloten.’
- Dachung (17 jaar): ‘Men keek een beetje raar tegen ons aan, alsof we iets bijzonders waren, we waren de enige 6 Tibetanen. Maar het mooiste was de treinreis naar Peking! Die zal ik nooit meer vergeten!’
- Zering Yudong (15 jaar): ‘In het begin had ik problemen met het Chinees, maar later ging het veel beter!’
- Dawa Tashi (18 jaar): ‘Als we ons verveelden, gingen we met de bal spelen. Maar ze hadden daar geen klingelbal zoals in Tibet. We hebben toen maar met een plastic fles met wat zand en een steentje erin gespeeld.’
- Tendsin (14 jaar): ‘Het was fijn dat Gen Zenor-la (‘leraar Zenor’) bij ons was. Anders zou ik een beetje bang zijn geweest om Chinees te praten.’
Alle studenten zijn voor het examen geslaagd en krijgen een vergunning van de overheid.

- Verhalenwedstrijd en hoorspel

                 In mei 2007 organiseerde onze school in Lhasa een verhalenvertelwedstrijd.

Alle leerlingen van alle leeftijdsgroepen kregen de opdracht om in een van de drie voorgestelde thema’s een verhaal te vertellen of op te schrijven. De drie thema’s waren: dierenverhalen, mensenverhalen en spookverhalen.

In de categorie ‘dierenverhalen’ won de 14-jarige Jampa Kelsang met zijn verhaal "De tijger en het hert". Het gaat over een gewiekst hert dat een tijger op de vlucht jaagt.

In de categorie ‘spookverhalen’ won de 5 jaar oude Nyima Punzog. De ongebruikelijke titel van zijn nog ongebruikelijkere verhaal was: "De geest in de glazen badkamer". Het gaat over een jongen die graag in bad gaat, maar  meerdere keren door een geest uit de badkamer wordt ontvoerd.

Winnaar in de categorie ‘mensenverhalen’ werd de 17-jarige Dachung met een liefdesverhaal: "Het onvergetelijke verhaal" (The unforgetable story). Dit verhaal gaat over een blinde jongen en de complicaties die zijn liefde voor een ziend meisje met zich meebrengen. Van The unforgetable story werd door alle leerlingen een hoorspel in het Engels gemaakt, waarbij de rollen en de muziek door kinderen van het blindencentrum werden verzorgd. Het hoorspel “A Guide in the Dark” (‘Een gids in het donker’) en “The unforgetable story” zijn voor 5 euro bij de Duitse donateursvereniging en mettertijd bij Doel voor Ogen, de Nederlandse donateursstichting, verkrijgbaar (zie www.braillewithoutborders.org onder de Nederlandse taaloptie-contact). De opbrengst komt ten goede aan het Blindencentrum.

- Duits als derde vreemde taal
Yudon en Kyila, twee van onze voormalige leerlingen, leren nu Duits. Hun motivatie: ‘Meer en meer mensen in Tibet spreken Engels, dan is het toch nuttig om een andere taal te leren!’‘Duits klinkt zo mooi hard, een beetje zoals de Oost-Tibetaanse taal Khampa.’

- Naar de middelbare school
Nyima en Bungdso hebben met lof de reguliere de laatste jaren van de lagere school doorlopen. De overstap naar het voortgezet onderwijs had met hun goede getuigschriften eigenlijk geen problemen moeten geven. Maar daarin hebben we ons vergist. De uitmuntende rapporten met een gemiddelde van 95 (van de 100 punten) werden door het plaatselijke onderwijsdepartement in twijfel getrokken en daarom ook niet aan de School voor voortgezet onderwijs doorgegeven. ‘Hoe kan een blinde voor wiskunde 90 en voor Chinees en Engels 100 punten hebben?’ sputterde de onderwijsambtenaar tegen. De onderwijzers van de lagere school zwoeren dat het hier om zeer intelligente en vlijtige leerlingen ging. Maar deze burocraat en ook de directeur van de School voor voortgezet onderwijs bleven hun poot stijf houden. We waren radeloos. Ook kregen we geen steun van de lokale NGO’s. De medeleerlingen uit de zesde klas namen het initiatief en schreven een brief aan de onderwijsambtenaar met het verzoek dat ze graag samen met de blinde leerlingen, die ook als klassenvertegenwoordiger goed hadden gefunctioneerd, naar de School voor voortgezet onderwijs wilden. De brief had effect, en de nieuwe directeur van de school heeft er geen spijt van gekregen.

Anders verliep het bij de schoolovergang van de Pelshong-lagereschool naar de middelbare school in Shigatse. Hier was het de directeur van de middelbare school die zich voor de blinde leerlingen inzette.
‘We zijn nog niet zo ver!’ verklaarde de onderwijsambtenaar aldaar zijn aarzelende houding. ‘We kunnen beter op een wet wachten en dan zien we tegen die tijd wel of we gehandicapten kunnen opnemen. Tot dan moeten we afwachten.’
De directeur diende hem daarop van repliek door te zeggen: ‘Wij kunnen misschien wel tot die tijd wachten, maar deze kinderen niet!’
Op eigen verantwoordelijkheid nam hij de leerlingen op. Ook hij heeft daar geen spijt van gekregen!

Sonam Bungso & Nyima (in 2002)

- Shigatse/Pelshong

Deze zomer werd begonnen met de al lang geplande bouw van de biobakkerij. Het gebouw staat aan een klein meertje en zal naast een bakkerij ook ruimte bieden aan een worstmakerij en een klein theehuis.

De achtergrond van dit project is als volgt: op onze trainingsboerderij wordt al sinds enige jaren hooglandrogge verbouwd. Om te beginnen gebruiken we het graan als voedsel voor onze melkkoeien. Maar een in Duitsland opgeleide, Tibetaanse biobakker bracht ons op het idee om blinden tot bakker op te leiden. Padma Wangyal zal zelf naar Tibet komen om onze leerlingen in het maken van zuurdesembrood en worsten op te leiden.

Het project wordt ondersteund door de biobakkerij ‘Markisches Landbrot’ in Berlijn.

-India/Kerala. ‘International Institute for Social Entrepeneurs’
Het instituut zal een uitgebreide opleiding voor gemotiveerde en geëngageerde mensen in management, projectplanning, fondsenwerving en communicatie bieden. Doel is het bekwamen van de deelnemers in het zelf opzetten van sociale projecten en het kunnen financieren daarvan.

- Nieuwbouw in Kerala
Deelnemen kan iedereen met een visie en een behoorlijke dosis doorzettingsvermogen. Blinde en slechtziende geïnteresseerden krijgen voorrang.
Dankzij de harde arbeid van Tigi Phillipp, onze lokale vrouwelijke manager, Raja Bhadresh, bestuurslid van de Indiase Charity-trust ‘Braille Without Borders’ en een groot aantal vrienden en helpers, krijgt het centrum in Kerala langzaam vorm.

De afwerking van het centrumgebouw: van december 2007 tot Juni 2008. De gebouwen worden eind Juni 2008 aan Braille Without Borders overgedragen. Helaas is de afwerking van de gebouwen vooral vanwege de ongewoon lange en zware regentijd met enige maanden vertraagd, zodat ook de start van het centrum een half jaar moet worden verschoven. De opleiding zal nu begin 2009 van start gaan. Het plan voor 2008 ziet er nu als volgt uit: inrichting van het landschap: van april tot augustus 2008. Daar de landschapsinrichting pas na de officiële registratie van de gereedgekomen gebouwen kan worden aangepakt, zullen we pas in juni 2008 met de inrichting van het park kunnen beginnen. Er zijn waterpartijen met een waterleliebassin en een viskwekerij, de aanplant van een klein tropisch woud en de bouw van een ‘Tuin der zinnen’ gepland. Bovendien willen we een aanlegsteiger maken en een veilig gebied om te zwemmen afbakenen.

Milieuvriendelijke NIEUWBOUW in KERALA

- Zoeken naar medewerkers tot september 2008
Het zoeken naar geschikte medewerkers gebeurt al zowel via het internet als via kranten en tijdschriften. Voor docenten (die wij ‘katalysatoren’ noemen) en voor de post van directeur werven we in India maar ook wereldwijd.

-Zoeken naar geschikte deelnemers tot juni 2008
De deelnemers van de eerste en tweede generatie worden door Braille Without Borders en vaste sponsoren gefinancierd. Hoewel er al enige geëngageerde sollicitaties zijn binnengekomen, moeten we wereldwijd nog meer wervingsactiviteiten ontplooien. We zouden er heel blij mee zijn als u ons daarbij zou willen helpen.

Geïntersseerden voor een 11 maanden durende cursus kunnen  op onze website www.braillewithoutborders.org over de voorwaarden voor toelating informatie vinden.

- Voorbereiding voor de start: van juli 2008 tot januari 2009
Om het kantoor, de keuken en het opleidingsteam op elkaar af te stemmen, organiseren we ondertussen voor blinde mensen uit Kerala korte seminars op het gebied van computers, mobiliteit en Engels. Deze seminars worden deels door onderwijzend personeel van het centrum geleid.

En verder...

‘Das siebte Jahr’(Met andere ogen) als audioboek. In de herfst van 2007 werd dit audioboek (in het Duits) door Lübbe-Verlag geproduceerd. Het bijzondere aan dit audioboek is, dat het helemaal door blinden is ingesproken. Sabriye heeft het grootste deel van de tekst op zich genomen, blinde kinderen van jong tot oud hebben de stemmen van Kyila, Tendsin, Gyendsen en Bungzo gelezen. Dankzij de professionaliteit van regisseuse Kerstin Kaiser, die op voortreffelijke wijze met de aanvankelijke onzekerheden en angsten van de kinderen wist om te gaan, dankzij de fantastische kameraadschappelijkheid van haar 11-jarige zoon en dankzij de organisatie van de blindenpedagoog Gerhard Frühwalds, is er iets moois en unieks ontstaan. Het luisterboek is in januari 2008 verschenen.

Nieuws over de film ‘Blindsight’

Blindsight is een documentairefilm over de beklimming van de 7000m hoge Lhagpa Ri. De film gaat over de deels diep aangrijpende, deels bemoedigende levensverhalen van zes van onze blinde Tibetaanse jongeren. De film heeft tot nu toe belangrijke internationale prijzen gewonnen en draait nu in bioscopen in Nederland, Belgie, Zweden, Duitsland en Japan. In Japan werd er zelfs een voorstelling speciaal voor prinses Kiko en prinses Mako gegeven.

Voor meer informatie: www.blindsightthemovie.com of www.cinemien.nl (voor de Nederlandse bioscopen waar de film wordt vertoond)

Dankwoord
Lieve vrienden en donateurs,

Alles wat we tot nu toe hebben gedaan, kon alleen met uw hulp, uw geduld en uw vertrouwen in onze ideeën en onze visie worden gerealiseerd. Daarom wil ik u ook namens Paul Kronenberg, namens ons steeds groter wordende internationale team en natuurlijk namens de blinde kinderen van Tibet bedanken voor uw belangstelling en uw genereuze ondersteuning.

We zouden het op prijs stellen wanneer u deze nieuwsbrief doorstuurt naar vrienden, familie en bekenden.

Hartelijk dank!

Met de hartelijke groeten en beste wensen uit een warm en zonnig Kerala in het zuiden van India,

Sabriye Tenberken
Paul Kronenberg

Meer informatie vindt u op onze websites: www.braillewithoutborders.org

filmposters BLINDSIGHT uit Japan, Nederland en USA

All Contents Copyright ©2005 Braille Without Borders All Rights Reserved.
Web site sponsored by National Importers Inc.
Web Design sponsored by Summa Systems Ltd.